Położone w peruwiańskiej dżungli Iquitos to największe na świecie miasto bez dostępu do systemu dróg. Dostać można się tu jedynie samolotem lub łodzią.

Najbiedniejsza część Iquitos, dzielnica Belén, położona jest na terenach corocznie zalewanych wodami dorzecza Amazonki. To smutny okres dla tutejszych mieszkańców – ludzie tracą swoje uprawy, a ich przestrzeń życiowa kurczy się do metrażu położonej na piętrze części ich prowizorycznych domów, gdyż dolna przeważnie jest zalewana. Dzieci mają problemy z dotarciem do szkoły czy znalezieniem miejsca do zabawy, a wszechobecna woda stanowi śmiertelne zagrożenie dla nieumiejących pływać maluchów.  Ogromnym problemem są również warunki sanitarne: z braku kanalizacji, mieszkańcy odprowadzają wszystkie nieczystości wprost do rzeki, w której następnie kąpią się, piorą, zmywają naczynia… Niestety, dla władz miasta, Belén jest niemal niewidzialne. To miejsce marginalizowane i stygmatyzowane.

Są jednak tacy, którym nie brakuje pozytywnej energii, wyobraźni i pomysłów na to, jak zmienić tę rzeczywistość. Dominika Kulczyk odwiedzi niezwykłą organizację tworzoną przez mieszkające w Belén… dzieci.   – Najbardziej poruszające w historii tego miejsca jest to, że problemy, z którymi de facto nie mogą poradzić sobie dorośli, próbują rozwiązać dzieci. Organizacja Infant uczy je tego, pokazuje jakie mają możliwości, przypomina, jakie mają prawa, inspiruje do tego, żeby samemu rozwiązywać swoje problemy wspierając się nawzajem – komentuje szefowa Kulczyk Foundation będąca pod wrażeniem skuteczności podejmowanych przez dzieciaki z Belén działań, takich jak uruchomienie dziecięcych patroli ratowniczych, lekcje pływania dla najmłodszych, akcje oczyszczania rzeki czy walka z przemocą domową.

Patricia i Lisardo to małżeństwo z siedmiorgiem dzieci od wielu lat mieszkające w Belén. Utrzymują się z uprawy i sprzedaży owoców oraz z rybołówstwa. Pięć lat temu, w czasie pory deszczowej, ich dwuipółletni synek utonął podczas zabawy w łódce. Od tamtego czasu co roku, przez sześć deszczowych miesięcy, rodzice nie mogą zaznać spokoju w obawie o życie pozostałych dzieci, zwłaszcza tych najmłodszych. W konsekwencji, maluchy, które nie chodzą jeszcze do szkoły, muszą codziennie towarzyszyć im w obwoźnej sprzedaży owoców, co oznacza dla nich wielokilometrową wędrówkę po mieście. Patricia i Lisardo marzą o tym, by przeprowadzić się na tereny, które nie są zalewane przez wodę, jednak nie pozwalają im na to niskie dochody. Ich dzieci biorą udział w zajęciach Infant, między innymi w lekcjach pływania.

Esther Díaz jest współzałożycielką i dyrektorką organizacji Infant Peru. Jako młoda dziewczyna pragnęła zostać zakonnicą i poświęciła zakonowi 9 lat swojego życia. Po tym czasie została jednak poproszona o jego opuszczenie, gdyż, jak usłyszała, za bardzo angażowała się w kwestie społeczne. Ponieważ posiadała wykształcenie pedagogiczne, podjęła pracę w szkole w jednej z biednych dzielnic Limy. Tam też zaangażowała się w wolontariat na rzecz pracujących dzieci. Chcąc zrozumieć ich doświadczenia, sama również przez pewien czas podejmowała się tych samych prac, co one. W 1999 roku stała się jedną ze współzałożycieli organizacji Infant. W swojej pracy kieruje się przede wszystkim otwartością, tolerancją i czułością, wierząc, że tak jak dzieci uczą się od dorosłych, tak i dorośli równie wiele powinni uczyć się od dzieci.

Carla mieszka w Belén z rodzicami i dwiema siostrami. Już jako malutka dziewczynka zaczęła uczestniczyć w spotkaniach dzieci z Infant. Dziś jest jedną z dziecięcych liderek organizacji – świetnie się wypowiada, ma świadomość przysługujących dzieciom praw i potrafi je egzekwować. Carla jest też świetną pływaczką i należy do dziecięcego patrolu ratowniczego „Dzieci na ratunek”. W przyszłości dziewczynka chciałaby zostać inżynierem.

Namibia to kraj pełen podziałów ekonomicznych i społecznych,  w którym ubogiej ludność nie stać na to, by dojechać do placówek zdrowia, szkół i miejsc pracy.

BEN Namibia w odpowiedzi na ten problem zapewnia najbiedniejszym dostęp do rowerów. Organizacja zajmuje się zbiórką używanych rowerów, ich wysyłką do Namibii, a następnie ich dystrybucją. Rowery sprzedawane są w sklepach rowerowych, w przystępnych cenach, a część z nich przekazywana jest za darmo najbardziej potrzebującym. Zyski ze sprzedaży przeznaczane są na lokalną działalność pomocową. BEN wspiera też wolontariuszy, którzy pomagają rodzinom dotkniętym epidemią HIV/AIDS – do tej pory organizacja dostarczyła wolontariuszom ponad 7 tysięcy rowerów.

W odcinku Dominika Kulczyk odwiedzi sklepy rowerowe BEN Namibia i zobaczy, jak rowery stają się narzędziem niosącym wolność, umożliwiając dotarcie do klinik, szkół czy miejsc pracy. Widzowie przekonają się, że czasem działalność najprostszych z pozoru przedsiębiorstw społecznych znacząco poprawia jakość życia całych społeczności.

Paulina

W BEN Namibia odpowiada za dystrybucję rowerów, które w kontenerach trafiają do portowego miasta Walvis Bay. Paulina jest mechanikiem rowerowym. Zaczęła jeździć na rowerze, bo chce dać kobietom przykład, by odważyły się używać tego środka transportu.

Mr. Elephant

Mr. Elephant prowadzi sklep rowerowy w Democratic Resettlement Community, tak zwanym DRC, w Swakopmund. Jest to nieformalne osiedle, które powstało dla społeczności przesiedleńców czekających na przyznanie im mieszkań. Tutejsze domy są prowizoryczne, zbudowane w większości z materiałów znalezionych na wysypiskach śmieci.  Mr. Elephant, jako jeden z pierwszych, przeszedł szkolenie dla mechaników rowerowych organizowane prze BEN Namibia. Sprzedaje i naprawia rowery. Dzięki zyskom ze sklepu rowerowego jest w stanie wspierać społeczność DRC. Do tej pory przekazał 630 rowerów potrzebującym.

Moses

Moses mieszka w regionie Zambezi. Całe życie poświęca temu, by pomagać innym. Urodził się w poligamicznej rodzinie. Jego mama była dziewiątą żoną i po śmierci męża została z dziećmi bez niczego. Jako dziecko Moses marzył o tym, by zostać lekarzem i nieść pomoc. Nigdy nie miał jednak możliwości, by spełnić marzenie o studiach medycznych. Dlatego pomaga na inne sposoby. Jako 23-latek zaczął działać w grupie pomocowej wolontariuszy „Tylko dla panów”, która walczyła z tym, że HIV/AIDS jest dla mężczyzn wielkim tabu.

Obecnie Moses prowadzi sklep rowerowy i projekt pomocowy Sepo: przedszkole i punkt dożywiania oraz punkt wypalania cegieł. Jest też wolontariuszem, który wspiera ludność dotkniętą HIV/AIDS. Dzięki rowerowi może łatwiej dotrzeć do swoich podopiecznych. Epidemia HIV/AIDS dotknęła bezpośrednio jego rodzinę. Jego siostra osierociła córeczkę, która znajduje się pod opieką Mosesa.

Lucky

Lucky od urodzenia zmaga się z chorobą. Kiedy miał trzy miesiące zauważono u niego wrzody i rany w buzi. W szpitalu okazało się, że chłopiec jest nosicielem wirusa HIV. Przez chorobę chłopak często czuje się społecznie wykluczony. Rok temu komplikacje zdrowotne sprawiły, że Lucky musiał opuścić szkołę na wiele miesięcy. Okazało się, że miał zwłóknienie płuc i anemię. Zatrzymano go na hospitalizację na 6 miesięcy.

Po leki Lucky musiał chodzić do miasta, 3 godziny w jedną stronę. Mimo ciężkiej choroby chłopiec stara się prowadzić normalne życie i nadrobić zaległości w szkole, by kiedyś zostać biznesmenem.

Peggy

Mama Lucky’ego. Jej pierwszy mąż, ojciec Lucky’ego, zostawił ją, kiedy dowiedział się, że żona jest seropozytywna. Mężczyzna nie był gotowy na to, by też się przebadać. Peggy została z małym synkiem, przetrwanie było dla nich wyzwaniem i czasami chodzili spać głodni. Dziś dzięki własnym doświadczeniom Peggy wspiera seropozytywne kobiety ze swojej społeczności.